aṟḷai (p. 33) s. [prov.] The teasing, fretfulness, murmuring, &c. of old people, repining, babbling, &c., as of the old or sick, தொந்தரை. 2. A disease, ஓர்நோய். 49)

kttu (p. 92) கிறேன், கத்தினேன், வேன், கத்த, v. n. To cry with a harsh continued noise, to scream, squall--as an infant, கூவ. 2. To croak--as a frog; to caw--as a crow; to chuck--as a partridge; to scream, screach or make a harsh sound--as some birds, &c.; to chatter--as monkeys in fear, to yelp--as young dogs; to growl--as a bear; to bray--as an ass; to chuck--as young birds; to bleat--as calves; to make a reiterative sound--as some snakes, விலங் குபறவைமுதலியகத்த. 3. To chatter, to babble, to jabber, to talk in vain, பிதற்ற. 4. To roar, முழங்க. கத்திக்கத்தித்தொண்டையடைத்துப்போயிற்று. I am grown hoarse by talking so much. நாய்க்குப்பயந்துகுரங்குகத்துகிறது. The monkey chatters for fear of the dog. காக்கைகத்துகின்றது. The crow caws. அவன்கழுதைபோலேகத்துகிறான். He brays like an ass. அணில்கத்துகிறபடியால்சமீபத்திலேபாம்பிருக்கவே ண்டும். The screaching of the squirrels indicates the proximity of a snake. மாரித்தவளைபோலேயேன்கத்துகிறாய். Why do you croak like a frog in the rainy season? --said of one who talks too much, or importunes unceasingly. கத்து, v. noun. Crying, bawling, கூப்பிடுகை. 2. Chattering, unmeaning or idle talk, vain babbling, nonsense, mere declamation, பிதற்றுகை.--Note. Exalted devotees use this term concerning the opinions, &c., of other sects or of those of the same sects, but inferior to themselves. சமயக்கத்து, s. The arguments or wrangling of religious disputants. 2. Religious tenets exclusive of the sublimer or experimental parts. In both meanings the usage is sarcastic, spoken by opponents or by those who have arrived at an exalted degree. பொய்ந்நூலாம்அச்சமயக்கத்தினாராதரிக்கத்தெய்வ ங்கள்வைச்சமயக்கத்தினார்வாழ்வு. (Tiruvancadum) is the residence of Vishnu who appointed various gods to please wrangling fanatics. (திருவேங்.) வீண்கத்து, s. Vain, insignificant words, prating. 22) *

cṭṭklli (p. 157) --சஷ்டகல்லி, s. Chattering, babbling, talking vain things without reference to any special object, as lisping children, வீண்பேச்சு. (c.) 60)

cḷcḷ (p. 173) க்கிறேன், த்தேன், ப்்பேன், க்க, v. n. To be or grow wet, miry, muddy, sloppy, சேறாக. 2. To chatter, babble, prate, அலப்ப. 3. To sound as the falling of a stream, to rush--as rain, மழையடிக்க. 4. To grow too moist, watery, &c., as vegetable curries, கறிகுழைய. 5. To speak with the mouth too full of saliva, வாய்நீர்சளக்க. 6. [prov.] To be disconcerted, dispirited, or overcome in controversy, public speaking, &c., கோழையாய்ப்போக. (c.) சளசளத்தப்பேச்சு, s. Frothy talk, mere senseless prattle. சளசளப்பு, v. noun. Chattering, babbling, prating. 2. Muddiness, miriness, slipperiness. 3. Rushing, gushing. 22)

col (p. 212) s. Word, term, vocable, மொழி. 2. Saying, sentence, phrase, expression, passage, maxim, proverb, வாக்கியம். 3. Declaration, promise, assertion, command, assurance, உறுதிச்சொல். 4. Praise, encomium, panegyric, புகழ். 5. [in gram.] Parts of speech, பெயர்ச்சொல்முதலியன. 6. Toddy, fermented liquor--as inducing garrulity, கள். 7. Rice, paddy, நெல். 8. Fine rice, செந்நெல். 9. Ears of fine rice. நெற்கதிர். --Note. The parts of speech are four, viz.; 1. பெயர்ச்சொல், nouns and pronouns. 2. வினைச்சொல், verbs of both kinds. 3. இடைச்சொல், particles, as connectives, expletives, interjections, &c. 4. உரிச்சொல், adjectives and adverbs. Other specifications are included, as இயற்சொல். common words; திரிசொல், learned words; திசைச்சொல், provincial words, or according to the நன்னூல், words peculiar to or derived from any of the Tamil provinces around the Madura district, or form any of the Indian cognate languages; வடசொல் or வடமொழி, words of Sanscrit origin. அவனுடையபேச்சு காற்சொல்லுமரைச்சொல்லும்..... He speaks broken language; (lit.) half and quarter words. அப்படிச்சொல்லு. Say so--as a command; or as meaning--that is right. ஒருசொல்லுள்ளமனிதன்--ஒருசொல் வாசகன், s. A man steadfast to his word. சொல்லிற்பிழைதேட, inf. To detect a fault in speech. சொல்லணி--சொல்லலங்காரம், s. [in Rhetoric.] Figures founded in words, as distinguished from figures of thought. (See மடக்கு, &c.) 2. Elegance of expression. 3. Correct pronunciation. 4. Empty politeness, mere professions of kindness, உபசாரவசனம். சொல்லழுத்தம், s. Emphasis,--Note. Strictly speaking there is no increased meaning given to a word in Tamil, by a stress laid upon it; this is done by intensitive particles. சொல்லறுதி, s. Decisiveness in selling, making an offer, striking a bargain, &c. சொல்லாட, inf. To utter words, speak, talk. (p.) (குறள். chap. 82.) சொல்லாதசொல், s. Improper, indecent, uncourteous, offensive language. 2. Things improper to be told, secrets, &c. சொல்லாளி, s. One faithful to his word. 2. An eloquent person. (c.) சொல்லானந்தம், s. Unlucky or inauspicious use of a word, as portending evil to the hero of the poem. சொல்லிணக்கணம், s. [in grammar.] The chapter on words; etymology. சொல்லின்முடிவினப்பொருள்முடித்தல், v. noun. Confining the author's meaning to the finishing word or phrase, one of the thirty-two உத்தி. (p.) சொல்லின்பம், s. Euphony. சொல்லுக்குச்சொல், s. Returning abusive language. (c.) சொல்லுதவி--சொற்சகாயம்--சொற்று ணை. s. Aid by words--as recommendation. சொல்லுறுதி, s. Certainty, positive declaration, a averment, &c., as to a fact, event, &c. 2. Keeping one's word, faithfulness to one's promise. சொல்லுரிமை, s. A fine emphatic expression. சொல்லுரை, s. Explanation of a word --an adopted phrase. சொல்லேருழவர், s. (plu.) Poets, the powerful in language, புலவர். 2. King's ministers, மந்திரிகள்; (lit.) those who plough with words. சொல்வகை, s. Classification of the parts of speech. 2. Proper method of speaking, as of a teacher, barrister, &c., stating a question. சொல்வல்லபம், s. Power of language, ability of speech, eloquence. சொல்வழிகேட்க, inf. To be obedient. சொல்வளம், s. Fluency in words, readiness in speaking. 2. Copiousness of language. சொல்வண்மை, s. Eloquence, power of language. 2. Emphasis. 3. Distinctness of language. சொல்விளம்பி, appel. n. Toddy--as causing babbling, கள். சொற்கலகம், s. Dispute, controversy. சொற்காக்க, inf. To keep one's word. 2. To speak cautiously, so as not to commit one's self. சொற்குற்றம், s. Verbal mistake, etymological error. சொற்குற்றம்வாய்க்குற்றம், s. Trivial mistakes in words. சொற்கேட்க, inf. To wait or attend on one. 2. To be obedient, listen to, regard, obey. சொற்கேளாப்பிள்ளையினால்குலத்துக்கீனம். The disobedient child will bring disgrace on the family. சொற்சாதுரியம், s. Eloquence. சொற்சித்திரம், s. A quibble, pun, play on words. சொற்சிமிட்டு, s. [prov.] The use of a little word or particle, easily overlooked yet materially affecting the meaning. 2. Artfulness, dexterity or ingenuity in the use of words. சொற்சிறப்பு, s. Superiority of one word over another to convey the author's meaning, or to suit the connection 2. Verbosity, bombast. சொற்சுவை, s. Choice selection of words. சொற்சோர்வு, v. noun. Faltering in speech. 2. Fault or error in discourse, either inadvertently, or intentionally. சொற்பட, inf. To succeed; to increase or yield--as grain, வாய்க்க. (p.) சொற்படி, According to one's word, command, promise. சொற்பயன், s. Meaning of a word. சொற்பாடு, v. noun. (with நேர்பாடு.) Occurring, as predicted at random. சொற்பிழை, s. Verbal mistake, a slight verbal error, &c. 2. The wrong use of a word. சொற்புணர்ச்சி, v. noun. Combination of coalition of words. சொற்புணர்ச்சிஇலக்கணம், s. Syntax. சொற்புத்தி, s. Advice, admonition. சொற்பொருள், s. Meaning of words. சொற்பொருள்விரித்தல், v. noun. Employing such terms as may exactly convey the author's meaning one of the thirty-two உத்தி. சொற்றவறாமை, s. Keeping one's word. சொற்றிருத்தம், s. Correct orthography and pronanciation, distinct articulation. 2. The correction of a mistake in pronunciation. சொற்றிருந்த, inf. To reform in speech. as a child or foreigner, who had previously failed; to become correct in speech. சொற்றொடர்நிலைச்செய்யுள், s. As அந் தாதி, which see. சொன்மாலை, s. Encomium, eulogy, panegyric, praise. 2. A poem sung to the praise of one--commonly in his presence. (p.) சொன்னீர்மை, s. The meaning of a word, சொற்பயன்; [ex நீர்மை.] (p.) 9)

nccu (p. 267) கிறேன், நச்சினேன், வேன், நச்ச, v. a. To desire, long for, to love, be enamored with, விரும்ப. 2. (com.) To babble, to prate, அலப்ப. 3. To tease, vex, அலட்ட. நீயென்னைநச்சாதே. Do not trouble me. நச்சுவாய், s. A chattering babbling mouth. (c.) 2. See நச்சு. நச்சுவாயன், s. A babbler. நச்சுவிக்க--நச்சுறுத்த, நச்சுறுவிக்க, inf. To excite desire, or love, to fascinate, to enamor, ஆசைப்படுத்த. 26)

pulppm (p. 326) s. Raving as one in fits, or delirium, அலப்பு. 2. Speaking incoherently, babbling, பிதற்று; [ex புலம்பு.] (c.) 20)

vḷvḷkk (p. 379) inf. [for வழவழக்க.] To be slippery. 2. To babble. வளவளென்றுஅலப்புகிறான். He is babbling. 51)

vāy (p. 385) s. Mouth, வாக்கு. 2. A mouthful, வாய்கொண்டது. 3. Mouth of a cup, a bag, a wound; the muzzle of a gun, &c., பற்றுவாய். 4. Lip, or lips, உதடு. 5. (நல்.) Place, இடம். 6. Manner, mode, ஏழனுருபு. 8. Truth, மெய். 9. A word, சொல். (சது.) அவனுக்குவாயாலும்வயிற்றாலும்போகிறது. He is both passing stools, and vomiting. வாயைமூடு. Hold your tongue. இன்னம்ஒருவாய்சாப்பாடு. Take a mouthful more. எனக்குவாயெழவில்லை. I cannot say a word. இதுகுரைகடல்வாயமுதென்கோ. Shall I call this the nectar of the roaring sea? (p.) குடத்தின்வாயைப்பிடியாதே. Do not take the pot by its mouth. சந்துவாய். The joint, or place of joining boards, &c. தூற்றுவாய். The wind-ward side in winnowing. வாயடிக்க, inf. To chatter, to tergiversate. வாயடைக்க, inf. To put to silence, to confute an adversary, to shut his mouth. 2. To fail in speech as a dying person. வாயலம்ப, inf. To rinse the mouth, before eating, sometimes with appropriate incantations. வாயறியாதுதின்ன, inf. To eat without thought. வாயாங்காரம், s. Arrogance as displayed in one's speech; words of self-conceitedness. வாயாட, inf. [appel. n. வாயாடி.] To speak much and to little purpose, to babble. 2. To quarrel, to argue frivolously, வாதாட. வாயாடிப்பெட்டிமகன். An impertinent good-for-nothing-man. வாயார, With open mouth, See ஆர், v. வாயாவி, s. The breath of the mouth as distinct. from. மூச்சு. வாயாவிபோக்க, inf. To yawn. 2. [met.] To speak vainly. வாயிலெடுக்க, inf. To vomit. வாயிலேபோட்டுக்கொள்ள, inf. To injure one, (lit.) to put in the mouth. (abusively.) வாயில்வந்தபடி. As it flowed from his mouth, at random. அவன்வாயில்வந்தபடிதிட்டினான். He abused as much as his mouth could! வாயில்லாச்சீவன்--வாய்விடாச்சீவன், s. Dumb animals. வாயிழந்துகேட்க, inf. To ask a favor of an inferior, or of an equal. வாயுதவி--வாயுபகாரம், s. Help or aid by word of mouth. வாயுபசாரம், s. Empty compliments. வாயுறைவாழ்த்து, s. An admonition to young people who behave ill, from their seniors; painful, but useful, ஓர்பிரபந்தம். வாயூற, inf. To water, to form or collect as saliva. 2. To flow from the mouth as spittle, to slaver, எச்சிலொழுக. 3. To water in the mouth for something nice to eat, வாயினீரூற. 4. To long for wealth, fame, office, or learning, அவாவ. வாயெடுக்க, inf. To begin to speak, (lit.) to take mouth. வாயெடுக்கவொட்டாமலடிக்கிறது. Refuting one so that he cannot open his mouth. வாய்கட்ட, inf. [v. noun. வாய்க்கட்டு.] To silence one. 2. To charm a snake or beast so as to prevent its biting. 3. To abstain from improper food when dieting. வாய்கனக்க, inf. [prov.] To articulate indistinctly, as when having the mouth filled with food. வாய்கிறுது, s. Arrogant speech. வாய்கிறதுபேசினாலுதைவரும். If one speak arogantly a kick will follow. வாய்குளிற, inf. To bawl, to vociferate, இரைய. 2. As வாய்வெருவ. வாய்கொடுக்க, inf. To kindle a quarrel. வாய்கொடாமலிருக்கிறது. Being silent. 2. Being unfriendly. வாய்க்கட்டை, s. A gag for a mouth, in abuse. 2. [in cant.] Bribery. வாய்க்கணக்கு, s. Mental arithmetic. 2. Account kept in the memory. வாய்க்கரிசி, s. A ceremony of putting rice into the mouth of a corpse before burning. கூத்தரிசிகுற்றுகிறவீட்டிலேவாய்க்கரிசிக்குவழியி ல்லை. In a rice-pounding-house, there is not a handful for a corpse; those who have abundance have nothing to give. வாய்க்காசு, s. The money cast with rice upon a corpse. 2. Money given to a witness. வாய்க்காடிவார்த்துக்கொண்டிருக்கிறது. Being very sorrowful, (lit.) having vinegar poured into the mouth. வாய்க்கால், s. Water-course, நீரோடுங் கால். 2. (p.) The tenth lunar mansion, மகநாள். (சது.) வாய்காலுக்குப்போகிறது. Going to ease nature. வாய்க்குவழங்காமலிருக்கிறது. Being unpalatable. வாய்க்குள்ளேபேச, inf. To mumble, in mutter. வாய்க்குற்றம், s. A verbal mistake or error. வாய்க்கூடை--வாய்ப்புட்டில்--வாய்ப் பெட்டி, s. A small basket for muzzling a calf. வாய்க்கூலி, s. A bribe. வாய்க்கொழுப்பு, v. noun. Arrogance, insolence. வாய்க்கொழுப்புசீலையாலேவடிந்ததுபோலே. As one's insolence forced him to carry hot rice in a napkin. (Prov.) வாய்சலிக்கத்திட்ட, inf. To abuse till the mouth aches. வாய்ச்சம்பிரதாயம், s. Skilfulness in speaking, sometimes in reproach. 2. Oral tradition. See சம்பிரதாயம். வாய்ச்சாலகம், s. [improp. for வாசால கம்.] Talkativeness. வாய்ச்சொலவு, s. Prediction, augury. 2. An ominous speech. வாய்தடுமாற, inf. To make a verbal mistake. வாய்தாரை, s. Edge of a knife or other instrument, keenness of the edge, ஆயுதங்களின்கூர்மை. வாய்த்தவிடும்போதல். Even the bran is gone; i. e. nothing is left to eat. (பஞ்ச). வாய்த்தலை, s. A Channel of stone for conveying water. வாய்நீர், s. [com. வாணி.] Saliva, spittle. வாய்நீரூற, inf. To slaver. வாய்நீரொழுக, inf. To drivel, to drop sanva from the mouth. வாய்பாடு, v. noun. [in gram.] A model, a specimen; a symbolic term, for all roots of verbs, as செய். 2. A symbolic expression in any art or science, as barbara, celarent, &c. in Logic; spondee dactyl, &c. in Poetry. வாய்பிதற்ற--வாய்பினற்ற, inf. To speak without sense, or incoherently. வாய்புதைக்க--வாய்பொத்த, inf. To shut the mouth with the palm of the hand, as children in fear or wonder. வாய்பூச, inf. To wash the mouth. 2. To flatter, to speak smooth things. 3. TO bribe a superior. (Colloq.) வாய்போட, inf. To interrupt another when talking, or to interfere with others, by words. வாய்ப்பட்டி, s. A chattering woman. வாய்ப்பாடம், s. A lesson learnt by heart. வாய்ப்பானை, s. A babbling fellow. (R.) வாய்ப்பிரசங்கம், s. Oratory, extempore discourse. வாய்ப்பிறப்பு, s. A saying, a declaration. அவன்வாய்ப்பிறப்பைக்கேள். Hear his deposition. வாய்ப்புண்--வாய்க்கிரந்தி, s. Sore on the tongue or lips; an ulcered mouth. வாய்ப்பூட்டு, s. A lock for the mouth, a gag, used by anchorites. வாய்மட்டம், s. Level to the brim, even to the surface. 2. A process in making golden heads. வாய்மதம், s. Arrogant speech. வாய்மூட, inf. To shut one's mouth. See ஊர்வாய்மூட, under உலைமூடி. வாய்மூடு. Shut your mouth, stop speaking. வாய்மூத்தகுடி, s. A family excelling in talk. வாய்மூத்தவன், appel. n. A chief speaker. வாய்மோசம், s. A mistake, inadvertence in speech. வாய்வட்டம், s. A rope or halter to put round a horse's mouth, குதிரைவாய்க்க யிறு. (சது). வாய்வழங்க, inf. To eat, to use the mouth, உண்ண. 2. To speak, பேச. 3. To promise. பேசவாய்வழங்கவில்லை. The mouth, [tongue.] fails to speak--said of a dying man. வாய்விசேஷம், s. Speech, oral communication. 2. Report, செய்தி. வாய்விசேஷமாய்ச்சொன்னேன். I told him by word of mouth. வாய்விட, inf. To speak plainly. 2. To divulge a secret. அவன்வாய்விட்டழுதான். He wailed, cried aloud, like a child. அவள்வாய்விட்டதினாலேமோசமாயிற்று. Mischief came through her divulging the secret. வாய்விடல், v. noun. Yawning. (R.) வாய்விளங்கம், s. A medicinal seed. See வாயுவிளங்கம். வாய்விளிம்பு, s. The margin, or edge of a thing. வாய்வெட்ட, inf. To silence another. வாய்வெட்டுவெட்டுகிறவன். One who overcomes in argument. வாய்வெருவ, inf. [improp. வாய்பெரு வ.] To cry out in sleep from fear, night-mare, &c., as வாய்பினற்ற. வாய்வைக்க, inf. To bite as a snake, கடிக்க. 2. To eat, as a horse, &c., தின்ன. 9)